Φυλαχτό 1.500 ετών ανακάλυψαν αρχαιολόγοι στην Κύπρο

 

 

Κατά τη διάρκεια ανασκαφής στην αρχαία πόλη της Πάφου στη νοτιοδυτική Κύπρο, οι αρχαιολόγοι έφεραν στο φως ένα μάλλον ενδιαφέρον αντικείμενο. Πρόκειται για ένα φυλαχτό που φέρει παλινδρομική επιγραφή 59 γραμμάτων στα Ελληνικά.

Οι παλινδρομίες είναι ακολουθίες χαρακτήρων, όπως λέξεις ή αριθμοί, που διαβάζονται το ίδιο προς τα πίσω ή προς τα εμπρός. Τα φυλαχτά είναι μικρά αντικείμενα που είτε φοριούνται είτε προσφέρονται σε μια θεότητα, επειδή ο ιδιοκτήτης πιστεύει ότι θα μεταδώσει μαγικά κάποια εξουσία ή κάποια μορφή προστασίας από το κακό.
Το συγκεκριμένο φυλαχτό, το οποίο πιστεύεται ότι είναι περίπου 1.500 ετών, είναι χαραγμένο και στις δύο πλευρές. Η μία πλευρά έχει πολλές εικόνες, όπως τον Αρποκράτη, θεό της σιωπής, ενώ η άλλη διαθέτει μια παλινδρομική επιγραφή γραμμένη στα Ελληνικά:
ΙΑΕW ΒΑΦΡΕΝΕΜ ΟΥΝΟΘΙΛΑΡΙ ΚΝΙΦΙΑΕΥΕ ΑΙΦΙΝΚΙΡΑΛ ΙΘΟΝΥΟΜΕ ΝΕΡΦΑΒW ΕΑΙ
Οπως αναφέρθηκε από το Live Science, αυτό μεταφράζεται σε «Iahweh (ένας Θεός) είναι ο φορέας του μυστικού ονόματος, το λιοντάρι του Re προστατεύει το ιερό του.» Η σειρά διαθέτει πραγματικά μια-δυο λάθη, με ένα «p», γραμμένο δύο φορές, ενώ θα έπρεπε να είναι «V».
Η χρήση των παλίνδρομων έγινε δημοφιλής κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα και πιστεύεται ότι οι πρώτοι Χριστιανοί ανέπτυξαν αυτές τις αλληλουχίες ως ένα μυστικό τρόπο για να επισημάνουν την παρουσία τους ο ένας στον άλλο, χωρίς να διακινδυνεύουν να εκτεθούν σε διώξεις.
Όπως αναφέρθηκε, η άλλη πλευρά του φυλακτού διαθέτει πολλές διαφορετικές εικόνες, όπως μια μούμια που βρίσκεται σε ένα πλοίο, που θα μπορούσε να συμβολίζει τον αιγυπτιακό θεό Όσιρι. Μια εικόνα του Αρποκράτη, θεού της σιωπής, να κάθεται σε ένα σκαμνί κρατώντας το χέρι του στα χείλη του και ένας κυνοκέφαλος που μιμείται την πόζα του Αρποκράτη.

 Πηγή: iefimerida.gr
04/01/2015

Έφυγε από τη ζωή ο Έλληνας βιβλικός αρχαιολόγος Βασίλειος Τζαφέρης

Έφυγε από τη ζωή ο Έλληνας βιβλικός αρχαιολόγος Βασίλειος Τζαφέρης

Είχε διατελέσει Διευθυντής της Αρχής Αρχαιοτήτων του Ισραήλ

 

Με μία σημαντική απώλεια για το χώρο της Βιβλικής Αρχαιολογίας ξεκίνησε το νέο έτος. Ο σημαντικός Έλληνας βιβλικός αρχαιολόγος, Βασίλειος Τζαφέρης απεβίωσε αφήνοντας πίσω του ένα σπουδαίο ανασκαφικό και συγγραφικό έργο για την αρχαιολογία της Παλαιστίνης και τις βιβλικές σπουδές γενικότερα.

Ο Βασίλειος Τζαφέρης γεννήθηκε την 1η Απριλίου 1936 στη Σάμο και σε ηλικία 14 ετών μετέβη στην Ιερουσαλήμ προκειμένου να γίνει Αγιοταφίτης μοναχός, όπως είχαν τάξει οι γονείς του κατά τη γέννησή του. Φοίτησε στο ελληνικό γυμνάσιο της πόλης και ακολούθως στα δεκαεννιά του χρόνια εισήχθη στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, όπου σπούδασε Αρχαιολογία και Αρχαία Ιστορία του Ισραήλ, αφήνοντας για πάντα το δρόμο του μοναχισμού. Λίγο μετά την ολοκλήρωση των προπτυχιακών σπουδών του συνέχισε τις μεταπτυχιακές σπουδές του με ειδίκευση στα ψηφιδωτά της πρωτοβυζαντινής περιόδου. Το 1967 ξεκίνησε τις διδακτορικές σπουδές του στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο υπό την εποπτεία των καθηγητών Michael Avi-Yonah και David Flusser, από όπου και έλαβε στα 1971 τον τίτλο του διδάκτορα. Ταυτόχρονα, με τις σπουδές του υπηρέτησε ως αρχαιολόγος πεδίου στην Υπηρεσία Αρχαιοτήτων και Μουσείων (GARP), που αποτελούσε τον προκάτοχο της μετέπειτα Αρχής Αρχαιοτήτων του Ισραήλ.

Η συμβολή του στην αποκάλυψη και μελέτη ευρημάτων σχετικών με την αρχαιολογία της Παλαιστίνης υπήρξε σπουδαία. Το 1968, ο Τζαφέρης διενήργησε ανασκαφή στο Giv‘at ha-Mivtar, πλησίον της Ιερουσαλήμ, όπου ανακάλυψε έναν τάφο που περιείχε το σκελετό ενός εικοσάχρονου άνδρα που είχε καταδικαστεί σε σταυρικό θάνατο. Ο νεκρός σύμφωνα με την επιγραφή της οστεοθήκης, ονομαζόταν Yehonahanan  bar Hagakol και, όπως είχε δηλώσει τότε ο ανασκαφέας, απεκάλυπτε με ρεαλιστικό τρόπο τη βαρβαρότητα των μεθόδων εκτέλεσης της ρωμαϊκής εποχής με έναν τρόπο που δεν μπορούσε να αποδοθεί πλήρως από τις γραπτές πηγές της εποχής.   Ένα καρφί είχαν διαπεράσει και τα δύο οστά των φτερνών του σκελετού, ενώ τα πόδια του νεκρού ήταν σπασμένα. Ένα κομμάτι ξύλου ελιάς παρέμενε διατηρημένο πάνω στο καρφί, γεγονός που σήμαινε πως ο νεαρός είχε σταυρωθεί πάνω σε μία ελιά ή σε ξύλο προερχόμενο από αυτό το δέντρο. Ο νεκρός θα έπρεπε να είχε καταδικαστεί σε σταυρικό θάνατο κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εξέγερσης του Μπαρ Κοχβά. Πρόκειται για ένα μοναδικό παγκοσμίως αρχαιολογικό εύρημα.

Το 1971 ο Βασίλειος Τζαφέρης διορίστηκε αναπληρωτής διευθυντής του Τμήματος για τις Έρευνες και Ανασκαφές στην Υπηρεσία Αρχαιοτήτων και Μουσείων, μια θέση την οποία κατείχε μέχρι και το 1991. Από το 1976 έως το 1982 διετέλεσε Λέκτορας στο Τμήμα Επιστημών των Θαλάσσιων Σπουδών και Κλασικής Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Χάιφα. Την 1η Απριλίου 1990, την ημέρα των πεντηκοστών τετάρτων γενεθλίων του, ιδρύθηκε επίσημα η Αρχή Αρχαιοτήτων του Ισραήλ. Το 1991 διορίστηκε διευθυντής του Τμήματος «Ανασκαφές και Έρευνες» της Αρχής, και υπηρέτησε με την ιδιότητα αυτή μέχρι και το 2001.

Ο Τζαφέρης από αυτή τη θέση είχε πάντοτε την πόρτα του ανοιχτή για όλους τους εργαζόμενους, ακούγοντας τα προβλήματα τους και δίνοντας τις κατάλληλες συμβουλές. Ζητούσε πάντοτε την άποψη των συνεργατών του και με ήρεμο και χιουμοριστικό τρόπο πετύχαινε τη χαλαρή και ειρηνική ατμόσφαιρα μεταξύ των εργαζομένων. Όσοι τον γνώρισαν από κοντά, αναφέρουν πως το κύριο χαρακτηριστικό στοιχείο της προσωπικότητάς του υπήρξε η αισιοδοξία του να βλέπει πάντοτε τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Επιπλέον, υπήρξε πολύ μπροστά από την εποχή του εξαιτίας των πρωτοποριακών ιδεών που εφάρμοσε σχετικά με τη δομή της υπηρεσίας που διηύθυνε. Από τη θέση αυτή ο Τζαφέρης απέδειξε πόσο οργανωτικός ήταν, καθώς ο σπουδαίος αυτός αρχαιολόγος και δάσκαλος έδωσε ένα δημόσιο χαρακτήρα στις ανασκαφές, ενώ οι διάφορες δραστηριότητες του τομέα είχαν έμφαση πάντοτε στην κοινωνική διάσταση της αρχαιολογικής επιστήμης.

Το Μάιο του 1990 δίδαξε ως επισκέπτης καθηγητής το μαθήμα «Αρχαιολογία και  Καινή Διαθήκη» στο  Πανεπιστήμιο Pepperdine στην Καλιφόρνια. Από το 1994 υπήρξε καθηγητής στο κολέγιο Seaver του ίδιου Πανεπιστημίου. Εκτός από την ακαδημαϊκή του ιδιότητα, από το 1967 υπήρξε μέλος της Επιτροπής Συμβούλων της «Εταιρείας για τη Μελέτη του Ισραήλ», ενώ από το 1999 ήταν μέλος του Ανωτάτου Συμβουλίου των Ισραηλιτών Αρχαιολόγων. Από το 1984 έως το 2002 διετέλεσε Έφορος του μουσείου του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου των Ιεροσολύμων.

Είχε διευθύνει αρκετές ανασκαφές, μερικές από αυτές στην Ασκάλωνα, την Τιβεριάδα, την Μπεθ Σεάν, την Καπερναούμ και επίσης σε αρκετές περιοχές της Ιερουσαλήμ. Ο Τζαφέρης ήταν πολύγλωσσος, καθώς γνώριζε την αρχαία και νέα ελληνική, την εβραϊκή, την αγγλική, την ιταλική, την αραβική, την ιταλική και τη γερμανική γλώσσα.

Ήταν παντρεμένος και είχε δύο παιδιά, ενώ μοίραζε το χρόνο του ανάμεσα στην Ελλάδα και το Ισραήλ, καθώς τα παιδιά που κατοικούν στην Αθήνα. Μετά τη συνταξιοδότησή του, εγκαταστάθηκε στην ελληνική κοινότητα στην Ιερουσαλήμ, όπου εξελέγη πρόεδρος της κοινότητας από το 1984, φροντίζοντας να προάγει την πολιτιστική κληρονομιά της. Τον Οκτώβριο του 2010 σε τιμητική εκδήλωση που οργανώθηκε από την Αρχή Αρχαιοτήτων του Ισραήλ παρέλαβε Βραβείο για τη συνολική του προσφορά στην αρχαιολογία του Ισραήλ.

Για τους Έλληνες βιβλικούς αρχαιολόγους και θεολόγους ο Βασίλειος Τζαφέρης αποτελεί μία μυθική σχεδόν μορφή από τα φοιτητικά μας χρόνια, ο οποίος με σταθερό χέρι κατάφερε να κρατήσει το πηδάλιο της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας του Ισραήλ για μία δεκαετία, μίας νευραλγικής και ευαίσθητης – για τα δεδομένα της περιοχής - θέσης. Παρόλο που δεν ήταν Ισραηλίτης πέτυχε με την εργασία του και τον χαρακτήρα του να αγαπηθεί από τους ανθρώπους της δεύτερης πατρίδας του.

Του ευχόμαστε Καλό Παράδεισο!

 

Ενδεικτική εργογραφία του:

1974. A Tower and Fortress near Jerusalem. Israel Exploration Journal 24:85-94.

1976. Chronique Archeologique, Maoz-Hayyim. Revue Biblique LXXXIII: 87-88 (French).

1979. What Became of Ancient Capernaum? Christian News from Israel 27:72-74 (with E. Kessin & C. Melidonis).

1982. The Ancient Synagogue at Maoz-Hayyim. Israel Exploration Journal 32:215-244.

1983. The Excavations at Kursi-Gergessa. Atiqot 16.

1987. The Monastery at the Holy Cross in Jerusalem. Athens.

1989. Excavations at Capernaum (1978-1982). Vol. I. Indiana.

1992. Maoz Chaim. New Encyclopedia of Excavations in Israel. 3:966-967.

2008. Paneas, volume I, The Roman to Early Islamic Periods. Excavations in Areas A.B.E.F.G and H (IAA Reports, No 37)

2008, Paneas vols I-II, IAA Reports Nos. 37-38

 Η εξόδιος ακολουθία θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 3.30 μμ  στο Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Παλλήνης

03/01/2015

Βάλια Παπαναστασοπούλου

Αρχαιολόγος-Θεολόγος

Υποψήφια Διδάκτωρ Α.Π.Θ.

 

 

Ancient shaman discovered in Mexican tomb: 1,500-year-old sculpture found guarding bodies in underground shaft

• 
  
• 
  
• The tomb, complete with the figure, was uncovered by archaeologists in the city of Villa de Alverez in Colima, Mexico
• Six pots of different sizes and human bones were found in the underground burial chamber along with the figure, which measures around 20 inches
• Few of the statues have been found intact as many have fallen victim to grave robbers in the region

He has been guarding a tomb for over 1,500 years.

And only now have a team of archaeologists come across a shaman sculpture in an underground burial chamber in the state of Colima, Mexico.

It is unusual to find one of the statues intact as many have fallen victim to tomb raiders over the centuries.

The sculpture has a long face and holds a weapon - probably an axe - to guard the shaft tomb which was covered over by slabs of volcanic rock.

It was uncovered by archaeologists at the National Institute of Anthropology and History (INAH) who have become the first people to see the sculpture in hundreds of years.

Archaeologist Marco Zavaleta explained that the model was found in the entrance of an underground funerary space in Villa de Alverez.

'With regards to the figure of the shaman, he was found upright and is holding some kind of weapon, probably an axe. He was placed exactly at the entrance, towards the crypt. He is some kind of a guardian of the main character deposited inside the shaft tomb,' he said.

Sites nearby have recently revealed burials of around 35 adults and three infants in cists - small stone coffin-like boxes or used to hold bodies from a slightly later period.

The square shaft, which is around one-and-a-half metres deep, is thought to date to between 300 AD and 600AD and leads to an underground vault measuring approximately two metres squared, containing bones of either one or two individuals, physical anthropologist Rosa Maria Flores Ramirez explained.

They could have been moved to the sides of the vault to make way for another individual who was found lying on his back, who was presumably buried slightly later.

A team of archaeologists come across a shaman sculpture (pictured) in an underground burial chamber in the state of Colima, Mexico

The sculpture has a long face and holds a weapon to guard the shaft tomb which was covered over by slabs of volcanic rock. Six pots of different sizes (pictured) were also recovered

There is a theory that shaft tombs were used as homage to people’s ancestors as well as where people and shaman sculptures were buried.

Six pots of different sizes and an earthenware bowl called a tecomate were also found in the shaft, along with the shaman figure, which measures 19.7inches (51cm).

The objects will be painstakingly cleaned in a bid to recover any traces of seed or other organic material, which could shed light on how the ancient people lived.

Archaeologist Marco Zavaleta (pictured) explained that the model was found in an underground funerary space in Villa de Alverez, in the state of Colima

There is a theory that shaft tombs were used as homage to people's ancestors as well as where people and shaman sculptures were buried. Six pots of different sizes and an earthenware bowl called a tecomate were also found in the shaft, along with the shaman figure, which measures 19.7inches (51cm) in height

Other shaman figures discovered from the time are less stylised and more representative of the ancient people, some of whom practiced cranial deformation to elongate their heads.

It is believed that burials of this kind belonged to elite members of society as only richer people had the resources to fund such constructions.

Dogs were also buried with important people at the time as a guide to the underworld for the deceased and archaeologists have recovered what they think are dog’s teeth from the Villa de Alverez site, hinting that those laid to rest there were of high social standing.

By SARAH GRIFFITHS

Source: Mail online

Link: http://www.dailymail.co.uk/sciencetech/article-2581154/Ancient-shaman-discovered-Mexican-tomb-1-500-year-old-sculpture-guarding-bodies-underground-shaft.html

Ανακαλύφθηκε επιγραφή της εποχής των Βασιλέων Δαυίδ και Σολομώντα πλησίον του νοτίου τείχους του Όρους του Ναού κατά τη διάρκεια των ανασκαφών του Εβραϊκού Πανεπιστημίου

Ανακαλύφθηκε επιγραφή της εποχής των Βασιλέων Δαυίδ και Σολομώντα

πλησίον του νοτίου τείχους του Όρους του Ναού κατά τη διάρκεια των ανασκαφών του Εβραϊκού Πανεπιστημίου

Ανασκάπτοντας κοντά στο Όρος του Ναού στην Ιερουσαλήμ η αρχαιολόγος Δρ. Eilat Mazar από το Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ αποκάλυψε το πρωϊμότερο αλφαβητικό γραπτό κείμενο που ανακαλύφθηκε ποτέ στην πόλη. 

Η επιγραφή είναι χαραγμένη πάνω σε έναν μεγάλο χωρίς λαιμό πίθο που βρέθηκε μαζί με άλλους έξι στην ανασκαφή του Οφέλ. Σύμφωνα με την Δρ. Mazar, η επιγραφή που είναι γραμμένη στη χαναανιτική γλώσσα είναι η μοναδική που έχει ανακαλυφθεί στην Ιερουσαλήμ και αποτελεί μία σημαντική προσθήκη στην ιστορία της πόλης.

                                       Εικ. 1. Το κεραμικό θραύσμα με την εγχάρακτη επιγραφή

Χρονολογούμενη τον 10^ο αιώνα π.Χ., η επιγραφή προηγείται 250 έτη της αρχαιότερης γνωστής εβραϊκής επιγραφής από την Ιερουσαλήμ, η οποία προέρχεται από την περίοδο του βασιλιά Εζεκία στο τέλος του 8^ου αιώνα π.Χ. 

Αρχαιολόγος τρίτης γενιάς, η οποία εργάζεται στο Ινστιτούτο Αρχαιολογίας του Εβραϊκού Πανεπιστημίου, η Δρ. Mazar διευθύνει τις αρχαιολογικές ανασκαφές στην κορυφή της Πόλης του Δαβίδ και στο νότιο τείχος του Όρους του Ναού.

 Η ανακάλυψη θα ανακοινωθεί με άρθρο από την Δρ. Mazar, τον καθηγητή Shmuel Ahituv του Πανεπιστημίου Ben-Gurion της Νεγκέβ, και τον Δρ. David Ben-Shlomo του Εβραϊκού Πανεπιστημίου μετά από την εκτεταμένη έρευνα τους πάνω στο θραύσμα Ο  καθηγητής Ahituv μελέτησε την επιγραφή και ο Δρ. Ben-Shlomo μελέτησε τη σύνθεση των κεραμικών υλικών. Το άρθρο με τίτλο,  "An Inscribed Pithos From the Ophel,"  δημοσιεύεται στο  Israel Exploration Journal 63/1 (2013).

                                        Εικ. 2. Η αρχαιολόγος Δρ. Eilat Mazar με την επιγραφή

Η επιγραφή ήταν χαραγμένη κοντά στο χείλος του αγγείου πριν από την όπτησή του και μόνο ένα θραύσμα του να έχει βρεθεί μαζί με τα θραύσματα ακόμη έξι μεγάλων αγγείων του ίδιου τύπου. Τα θραύσματα χρησιμοποιήθηκαν για να σταθεροποιηθεί το γέμισμα από χώμα κάτω από το δεύτερο όροφο του κτιρίου στο οποίο και ανακαλύφθηκαν και που χρονολογείται στην πρώιμη περίοδο του Σιδήρου IIA (10ος αιώνας π.Χ.). Μια ανάλυση της σύνθεσης του πηλού των αγγείων δείχνει ότι είναι όλα του ίδιου τύπου, και κατά πάσα πιθανότητα προέρχονται από την κεντρική ορεινή περιοχή κοντά στην Ιερουσαλήμ.

 Σύμφωνα με τον καθηγητή Ahituv, η επιγραφή δεν είναι πλήρης και πιθανόν να περιέτρεχε τον ώμο του αγγείου, ενώ ευρεθέν τμήμα περιέχει μόνο το τέλος της επιγραφής, καθώς και ένα γράμμα από την αρχή της. Η επιγραφή είναι χαραγμένη σε μία πρωτο-χαναανιτική / πρώϊμη-χαναανιτική γραφή του 11^ου προς τον 10^ο αιώνα π.Χ. και είναι προγενέστερη του ισραηλιτικού κράτους και της επικράτηση της εβραϊκής γραφής.

 Διαβάζοντας από αριστερά προς τα δεξιά, το κείμενο περιέχει ένα συνδυασμό γραμμάτων ύψους περίπου 2,5 εκ., τα οποία μεταφράζονται σε m, q, p, h, n, (ενδεχομένως) l και n. Από αυτόν τον συνδυασμό των γραμμάτων δεν προκύπτει κανένα νόημα από τις γνωστές δυτικο-σημιτικές γλώσσες και συνεπώς η σημασία της επιγραφής παραμένει άγνωστη.

 Οι αρχαιολόγοι υποψιάζονται ότι η επιγραφή καθορίζει το περιεχόμενο του αγγείου ή το όνομα του ιδιοκτήτη του. Επειδή η επιγραφή δεν είναι στα εβραϊκά, είναι πιθανό να έχει γραφτεί από έναν από τους μη-ισραηλίτες κατοίκους της Ιερουσαλήμ, ίσως Ιεβουσαίους, που αποτελούσαν μέρος του πληθυσμού της πόλης των χρόνων των Βασιλέων Δαβίδ και Σολομώντα.

 Οι ανασκαφές στο χώρο πραγματοποιούνται σε συνεργασία με την Ισραηλινή Αρχή Αρχαιοτήτων, την Ισραηλινή Αρχή Φύσης και Πάρκων (INPA) και την Αναπτυξιακή Εταιρεία της Ανατολικής Ιερουσαλήμ. Ο ανασκαφικός χώρος βρίσκεται στο εθνικό πάρκο που περιβάλλει τα τείχη της Παλιάς Πόλης της Ιερουσαλήμ, κοντά στο νότιο τείχος του συμπλέγματος του Όρους του Ναού. H Ισραηλινή Αρχή Αρχαιοτήτων διατηρεί τον χώρο της ανασκαφής ανοιχτό για το κοινό ως εθνικό πάρκο.

 Οι ανασκαφές κατέστησαν δυνατές με μια γενναιόδωρη δωρεά από τον Daniel Mintz και την Meredith Berkman από τη Νέα Υόρκη. Οι συμμετέχοντες στην ανασκαφή είναι ισραηλινοί φοιτητές και εργάτες μαζί με φοιτητές και αποφοίτους του Herbert W. Armstrong College που καταφτάνουν στην Ιερουσαλήμ από το Edmond της Οκλαχόμα προκειμένου να συμμετάσχουν στην ανασκαφή.

Πληροφορίες από:

 Dov Smith

Hebrew University Foreign Press Liaison

dovs@savion.huji.ac.il

Μετάφραση κειμένου: Βάλια Παπαναστασοπούλου

Δεξαμενή που χρονολογείται από την Πρώτη περίοδο του Ναού ανακαλύφθηκε στην Ιερουσαλήμ

Δεξαμενή που χρονολογείται από την Πρώτη περίοδο του Ναού ανακαλύφθηκε στην Ιερουσαλήμ

(photo credit: Courtesy of the Israel Antiquities Authority/Vladimir Naykhin)

Αρχαιολόγοι ανακάλυψαν μια μεγάλη δημόσια δεξαμενή από την περίοδο του Πρώτου Ναού στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ, ανακοίνωσε την Πέμπτη η Αρχή Αρχαιοτήτων του Ισραήλ, παρέχοντας μία νέα προοπτική στην ύδρευση της πόλης πριν από 2.500 χρόνια.

Η δεξαμενή, χωρητικότητας 250 κυβικών μέτρων νερού, ανακαλύφθηκε γειτονικά με τη δυτική πλευρά του Όρους του Ναού κατά τη διάρκεια μιας εν εξελίξει ανασκαφής στο χώρο, δήλωσε η Αρχή Αρχαιοτήτων του Ισραήλ.

Η ανακάλυψη δείχνει ότι η ύδρευση της πόλης εκείνη την εποχή δεν στηρίχθηκε αποκλειστικά και μόνο στην πηγή Γκιχόν, τη μοναδική φυσική πηγή νερού της Ιερουσαλήμ, αλλά και σε μεγάλες τεχνητές δεξαμενές αυτού του είδους που αποκαλύφθηκε, σύμφωνα πάντα με την Αρχή Αρχαιοτήτων του Ισραήλ.

Το μοναδικό μέγεθος της δεξαμενής - η μεγαλύτερη αυτής της περιόδου, η οποία ανακαλύφθηκε στην πόλη - και η θέση της υποδηλώνουν πιθανότητα πως έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο στις τελετουργικές δραστηριότητες στο Ναό, σύμφωνα με τον αρχαιολόγο Tsvika Tsuk. “Είναι πιθανό ότι η μεγάλη δεξαμενή, που βρέθηκε δίπλα στο Όρος του Ναού, χρησιμοποιήθηκε στην καθημερινή λειτουργία του Ναού και επίσης, εξυπηρέτησε τους προσκυνητές που ήρθαν στο ναό και χρειάστηκαν νερό για να πλυθούν και να πιουν», είπε ο Tsuk σύμφωνα με την ανακοίνωση της Αρχής Αρχαιοτήτων του Ισραήλ.

Η δεξαμενή είχε μονωθεί με έναν κιτρινωπό γύψο, χαρακτηριστικό αυτής της περιόδου, με τα αποτυπώματα των χεριών να είναι ακόμα ορατά στους τοίχους, είπε ο Tsuk.

Ο πρώτος ναός χτίστηκε γύρω στο 950 π.Χ., σύμφωνα με την βιβλική αφήγηση, και καταστράφηκε από τον βαβυλωνιακό στρατό το 586 π.Χ. Η κατασκευή του Δεύτερου Ναού ξεκίνησε περίπου πενήντα χρόνια αργότερα. Το Όρος του Ναού, με τη σημερινή του μορφή αποτελεί επέκταση και ανακαίνιση που συντελέστηκε την εποχή του Ηρώδη του Μέγα, δηλαδή περίπου 2.000 χρόνια πριν.

Ο Δεύτερος Ναός[1] είχε καταστραφεί από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ. Η ανασκαφή στην οποία η δεξαμενή βρέθηκε διεξάγεται από την Αρχή Αρχαιοτήτων του Ισραήλ και χρηματοδοτείται από το Ίδρυμα Elad.

Μετάφραση:

Βάλια Παπαναστασοπούλου

Αρχαιολόγος-Θεολόγος

07/09/2012

Πηγή: The Times of Israel

http://www.timesofisrael.com/cistern-dated-to-first-temple-period-discovered-in-jerusalem/

---

[1] Στις βιβλικές σπουδές ο Ναός του Ηρώδη θεωρείται πρακτικά ως ο Τρίτος Ναός και όχι ο Δεύτερος, όπως αναφέρει ο συντάκτης του κειμένου. Πιο συγκεκριμένα: 1. Πρώτος Ναός = Ναός του Σολόμωντα, 2. Δεύτερος Ναός = Ναός του Ζοροβάβελ, 3. Τρίτος Ναός = Ναός του Ηρώδη. Συνεπώς, ο Ναός που καταστρέφεται το 70 μ.Χ. από τον Τίτο είναι ο Τρίτος Ναός (σημ. μεταφρ.). Παρόλα αυτά στον Ορθόδοξο Ιουδαϊσμό και μέσα στο πλαίσιο των μεσσιανικών προφητειών ως Τρίτος Ναός αναφέρεται ο Ναός που περιγράφει ο προφήτης Ιεζεκιήλ σε όραμά του (Ιεζ. 40) και τον οποίου επιδιώκουν και αναμένουν κυρίως οι Ορθόδοξοι Ιουδαίοι. 

TELL AZEKAH: ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑΤΟΣ ΤΥΠΟΥ LMLK

TELL AZEKAH: ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑΤΟΣ ΤΥΠΟΥ LMLK

Σήμερα (2 Αυγούστου 2012) στο Tell Azekah, o Chaim Tzemach  ανακάλυψε μια λαβή αγγείου που έφερε σφραγιστικό αποτύπωμα σφραγίδας τύπου LMLK. Στην περιοχή S-2 ο υπεύθυνος Omer Sergi , υποψήφιος διδάκτωρ στην αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ ταυτοποίησε το αντικείμενο και έκανε μία γρήγορη διάλεξη για τις σφραγίδες LMLK στους εθελοντές φοιτητές της ανασκαφής.

Για την ιστορία οι LMLK σφραγίδες εντοπίζονται στις λαβές των μεγάλων πιθαριών που ανακαλύφθηκαν κυρίως στην περιοχή μέσα και γύρω από την Ιερουσαλήμ και χρονολογούνται κατά τη διάρκεια της βασιλείας του βασιλιά Εζεκία (γύρω στο 700 π.Χ.).

Εντούτοις, δεν έχει βρεθεί καμία από τις ίδιες τις σφραγίδες, αλλά έχουν ανακαλυφθεί και δημοσιευθεί περίπου 2.000 σφραγίσματα που προέρχονται από τουλάχιστον 21 είδη σφραγίδων. Για περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφικό υλικό (περίπου 700 σφραγίσματα σε λαβές αγγείων) μπορεί κανείς να ανατρέξει στην ακόλουθη ιστοσελίδα http://www.lmlk.com/research/.

 Σφραγίδα τύπου LMLK

למלך : LMLK => αποτελείται από τα Εβραϊκά γράμματα Μεμ, Λάμεδ,Καφ και προφέρεται lamelekh. Ουσιαστικά, μπορεί να μεταφραστεί ως «[ανήκει] στο βασιλιά»

Ακολουθεί βίντεο από την ίδια την ανασκαφή στο Tell Azekah.

http://www.youtube.com/watch?v=O5I9dJZ9fTk&feature=player_embedded

Κείμενο: Βάλια Παπαναστασοπούλου

Μούμια των Ίνκας ηλικίας 500 χρόνων είχε λοίμωξη του πνεύμονα, πιθανώς φυματίωση

Μούμια των Ίνκας ηλικίας 500 χρόνων είχε λοίμωξη του πνεύμονα, πιθανώς φυματίωση

Οι έρευνες σε ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι των Ίνκας, που θυσιάστηκε σε μια βουνοκορφή της Αργεντινής πριν από 500 χρόνια δείχνουν ότι, όταν πέθανε, είχε μια λοίμωξη των πνευμόνων - κατά πάσα πιθανότητα φυματίωση - ανέφεραν οι ερευνητές αυτή την εβδομάδα. Πρόσθεσαν πως δύο μικρότερα παιδιά που πέθαναν μαζί της δεν έχουν λοίμωξη.

Η μούμια είναι γνωστή ως το κορίτσι, που ανακαλύφθηκε το 1999 πολύ κοντά στην κορυφή του Llullaiaco, ενός βουνού-ηφαιστείου στην επαρχία της Salta της Αργεντινής, από τους αρχαιολόγους με επικεφαλής τον Johan Reinhard και την Constanza Ceruti του Mountain Institute. Το κορίτσι, ένα επτάχρονο αγόρι και ένα ακόμη εξάχρονο κορίτσι είχαν θυσιαστεί στην Pachamama, τη θεά Γη στο τελετουργικό της Capacocha. Οι πολύ χαμηλές θερμοκρασίες της περιοχής, η χαμηλή υγρασία, το αναερόβιο περιβάλλον και η παρουσία των φυσικών απολυμαντικών οδήγησαν στην αξιοσημείωτη διατήρηση των σωμάτων, τα οποία εκτίθενται σήμερα στο Μουσείο Αρχαιολογίας στη Salta της Αργεντινής. Οι μούμιες βρίσκονται σε αεροστεγείς, αυτόνομες κάψουλες και διατηρούνται στους -20 βαθμούς Κελσίου.

Η μούμια του δεκαπεντάχρονου κοριτσιού

Οι εξετάσεις για λοιμώξεις σε αρχαία δείγματα είναι ένα δύσκολο εγχείρημα, καθώς το DNA πρέπει να ενισχυθεί και συνεπώς υπάρχει κίνδυνος να ενισχυθούν και οι ξένες προσμείξεις. Επιπλέον, ακόμα και αν ανακαλυφθεί κάποιος ιός, αυτό δε σημαίνει κατ’ ανάγκη πως το άτομο είχε ενεργό λοίμωξη.

Η Angelique Corthals, ιατροδικαστής-ανθρωπολόγος από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και οι συνεργάτες της στο SUNY Stony Brook πραγματοποίησαν μια διαφορετική προσέγγιση. Έλαβαν επιχρίσματα ιστού από τα στόματα των κοριτσιών και του επτάχρονου αγοριού και ανέλυσαν τις πρωτεΐνες που υπήρχαν. Η ομάδα ανέφερε στο περιοδικό PLoS One, ότι οι πρωτεΐνες που υπάρχουν στην κοπέλα, ήταν χαρακτηριστικές μιας ενεργούς ανοσολογικής αντίδρασης σε μια μόλυνση. Η ανάλυση του DNA έδειξε ότι το κορίτσι είχε μολυνθεί από ένα βακτήριο της οικογένειας των Mycobacterium, η οποία περιλαμβάνει και το βακτήριο της φυματίωσης, ενώ και η αξονική τομογραφία έδειξε πως έπασχε από πνευμονική λοίμωξη. Δεν παρατηρήθηκαν παρόμοια προβλήματα στο αγόρι.

Η μούμια του επτάχρονου αγοριού

«Η έρευνά μας είναι η πρώτη του είδους της, καθώς, αντί να ψάχνει για το παθογόνο, το οποίο είναι ιδιαιτέρως δύσκολο να βρεθεί στα αρχαία δείγματα, εξετάζουμε το προφίλ της πρωτεΐνη του «ασθενούς», η οποία μας λέει με μεγαλύτερη ακρίβεια, αν υπήρξε πράγματι μία λοίμωξη κατά τη στιγμή του θανάτου», δήλωσε η Corthals. «Η έρευνά μάς ανοίγει την πόρτα για την επίλυση πολλών ιστορικών και σύγχρονων μυστηρίων της Βιοϊατρικής και της Εγκληματολογίας, όπως π.χ. να κατανοήσουμε γιατί η πανούκλα του 1918 ήταν τόσο θανατηφόρα ή να ανακαλύψουμε ποιο παθογόνο είναι υπεύθυνο για το θάνατο σε περιπτώσεις πολλαπλών λοιμώξεων».

Μετάφραση Βάλια Παπαναστασοπούλου

Πηγή: Los Angeles Times http://www.latimes.com/news/science/sciencenow/la-sci-sn-infected-incan-mummy-20120727,0,5156611.story